O książce: 1978 / "...Ileż temu człowiekowi dano! Głośnymi brawami witano go w Paryżu, Berlinie, Madrycie, Tokio. Jego portrety są bardzo różnorodne - w jasnych cekinach klauna, w jasnych garniturach z chesuchi, w surowym surducie ze śnieżnobiałym plastronem, z masą gwiazd porządku (Emir Buchary, Pers, Francuska Akademia Sztuk ), z porozrzucanymi w klapach medalami i żetonami... W makijażu, a częściej (w ostatnich latach wyłącznie) bez makijażu: otwarta, roześmiana ciemna twarz, wyrzeźbiony, haczykowaty nos, ciemne jedwabiste wąsy z najbardziej eleganckie pierścionki, fryzura niedbale zaczesana na piękne czoło... Tysiące najzabawniejszych, niesamowitych historii - legend, anegdot, kolorowych felietonów gazetowych pogawędek - gdziekolwiek się pojawił, niezmiennie towarzyszyły jego triumfalnemu pochodowi, zwiększając i tak już ogromną sławę „ król śmiechu”. A wszystko to wywołało hałas, oklaskiwano, krzyczano „Brawo, Durov!” Jak każdy artysta, to oczywiście sprawiało przyjemność, ale cokolwiek byście nie mówili, panowie, było to męczące. Czasem pragnienie ciszy przeważało nad wszystkim; marzyłam o ciszy, jak o spotkaniu z tajemniczą kochanką. A potem... Potem odszedł. …»